‘Thuis is waar onze koffers staan”
Koffers ingepakt, huis verkocht en vliegtuig gepakt naar Paraguay…Samen met Sven, Ayse en over een paar weekjes ook Zina, gaan wij de komende 5 maanden reizen door Zuid-Amerika.
Een avontuur tegemoet, los van structuur. Een aantal maanden zonder schema leven, vrijheid, een ander tempo. Van minder moeten, naar meer zijn. Van controle naar vertrouwen (een hele uitdaging voor mij). Wat energie geeft, bepaalt ons ritme. Ruimte voor aandacht, elkaar, spontaniteit en a shift in plans! Dat is wat ik nu al merk, een flexibele houding is zeker nodig…
Korte terugblik
We zijn aardig moe van de jetlag en moeten echt even bijkomen van de afgelopen periode van afronden werk, voorbereiden reis (vaccinaties, bankzaken) en verhuizen van onze spullen. En tussendoor een paar extra uitdagingen van geen wifi meer tot Zina die geen woning meer had tot tegelijkertijd verhuizen…Met alle hulp is het uiteindelijk allemaal gelukt. We kijken terug op mooie herinneringen, gezellige momenten van barbecue tot lekker wijntje op het strand. Dankjulliewel!
Van de gebaande paden af
Geland in Paraguay… Een land dat de meeste reizigers overslaan. En dat merken we, we zien geen toeristen en Engels wordt er niet gesproken… We zullen het moeten doen met Spaans en Guarani, de oorspronkelijke taal van de inheemse bevolking. Gelukkig hebben we nu Google translate, want dat hebben we nodig. Ons eerste appartementje geboekt via Booking ging niet zoals verwacht. De receptie doet moeilijk en geeft aan dat ze het geld niet hebben ontvangen van Booking(.com) en dat we nog een keer mogen betalen met kopie van creditcard en paspoort. Vreemde zaak, we vertrouwen het niet en gaan op zoek naar een ander onderkomen. We komen onszelf hier wel tegen. We dachten dat we dit goed van te voren hadden geregeld, zodat we na 1,5 reisdag in ieder geval niet meer op zoek hoefden naar een plekje. Maar goed, hier worden we echte “diehards” van.
Villa Morre
We hebben uiteindelijk een appartementje in de wijk Villa Morra, dat schijnt een veilige wijk te zijn waar ook de nodige ‘expats’ verblijven. We doen veel indrukken op. Wij zijn verrast door de moderne supermarkten, shopping malls en de vele grote banken. De restaurants zijn heel ruim opgezet. Sven noemt Villa Morre wel de mega hub van welvaart.
Naast de rijkere wijk Villa Morre zijn er ook andere wijken waar het minder bedeeld is. Ook is er een wijk met spaanplaat hutjes, maar deze wijk is niet zo groot als de favela’s in São Paulo waar we eerder zijn geweest.
Het straatbeeld wordt verder gevormd door allerlei kraampjes waar verschillende kruiden uitgestald zijn en die ze stampen om vervolgens in een beker met koud water te doen. Dit is de traditionele thee ‘Terere’. Ze zeggen hier: wanneer je deze Terere aangeboden krijgt, ben je geaccepteerd door de groep.
Wat verder opvalt is dat er veel winkels en restaurants verspreid zijn door heel de stad. Rotterdam is er niks bij -:). Alles ligt ver uit elkaar en kleine onderneminkjes vind je gewoon in de woonhuizen. We zien niet veel mensen op straat lopen; wij zijn geregeld de uitzondering. Met andere woorden: ‘ruime’ in de ruimste zin des woord. Doch, grote families komen bij elkaar, activiteiten rondom voetbal zijn “populair” en de juiste café’s en eettenten zitten toch echt wel vol. Je moet het net ff weten…
Taxi Bolt
Doordat de afstanden vrij groot zijn, blijkt een een lokale taxi geen luxe te zijn… Via de app van Bolt planden we onze eerste rit, en wat ging dat soepel. Ook al blijkt dat we wederom alert moeten zijn. Terwijl wij onbevangen wachten op de taxi, stopt er een auto. De bestuurder geeft aan dat we kunnen instappen. Ayse is alert en zegt tegen mij dat het een zwarte auto moet zijn met kenteken type AA970XH. Ja heel goed van haar, in de app kun je goed volgen wie je ophaalt, want Bolt werkt niet met ongeregistreerde rijders en functioneert anders dan de standaard taxi auto’s die wij in Nederland gewend zijn. Vooral een handige app waarbij je vooraf de rit accepteert en betaalt en niet (ongemakkelijk) hoeft te discussiëren over de eindprijs.
Voetbalmatch Paraguay – Ecuador
(Niet schrikken! Ugly husband.)
Voor Paraguay is voetbal leven. Op elke hoek is wel een voetbalveldje te vinden. Deze woensdag is de match tussen Paraguay en Ecuador en met 2 grote voetballiefhebbers in huis, willen wij ook gaan. Natuurkijk zijn de kaartjes voor het Olympisch stadium al lang uitverkocht. Gelukkig hebben ze ook hier alternatieven om de wedstrijd te kunnen volgen. Op een groot plein zijn allemaal mega videoschermen opgesteld met verspreid grote kussens, diverse eetkraampjes, opstuwende muziek en kleurverlichting (rood/blauw = Paraguay). Jazeker, het is een heus spektakel, waarvoor je een toegangskaartje moet kopen (30k PYG).
FF iets scoren
Het is wel opvallend koud buiten die avond met een overheersend guur windje. Je krijgt er zowaar honger van en dat moet gestild worden. Maar dan zie je die rij… Uiteindelijk mijn moed verzameld om die rij te trotseren, pizza it is. Recht op je doel af. Je telt de wachtenden voor je. Je denkt, dat moet kunnen en het loopt nog aardig lekker door ook. Perfect. Of… Je bent aan de beurt maar dan blijkt dat de pizza op is. Gone, foetsie, voor je neus weggebietst. Ik laat het er niet bij zitten, wij hebben immers voedsel nodig om warm te blijven. Op naar de volgende rij: hamburgers, it is. Je doet hetzelfde riddeltje en aan het einde van de rij blijken de hamburgers er wel te zijn, maar de rij was bestemd voor het ophalen van een bonnetje: The Paraguayan efficiency. Achteraan sluiten bij de volgende rij… Er wordt zichtbaar geflirt met de hamburgerbakker door jonge meiden om ‘t bonnetje over de hoofden van de mindere flirts te kunnen overhandigen. Maar ik ging ook ff aan, een jonge boy van 20 wilde mij wel ff helpen tegen weerzin in van de 18 jarige meiden achter mij… En die “feminine touch” hielp ;-). Eindelijk ons eten… Wij hebben wel gescoord in tegenstelling tot Paraguay en Ecuador.
