Nieuwe spelregels – Lumae Isora

We gaan het land Paraguay verder verkennen met een huurauto. Sven is de chauffeur en wat ben ik daar blij mee… Verkeersregels die zijn er vast wel…, maar je moet ze maar net even weten, of beter, weten hoe je hier op anticipeert. Vooral in het begin voelde het sterk alsof iedere Paraguaan zijn eigen wetten hanteerde. Sven krijgt er gelukkig al snel een relaxte “schwung” in. Beetje doordrukken en je gewoon in het verkeer mengen. Lekker gezond assertief zijn als je een weg wil oversteken. Soort van: “Iedereen cool? En door!”

Lago Ypacaraí – San Bernardino

Lago Ypacaraí is onze eerste bestemming, een meer in het oosten van het land, op ongeveer 30 kilometer van de hoofdstad Asunción. Het meer heeft een oppervlakte van ongeveer 50 vierkante kilometer en is omringd door groene heuvels en dichte bossen. Het water is helder en langs de oevers liggen charmante stadjes zoals Areguá en Ypacaraí. Er leven veel dieren, in het water leven er piranha’s, dus zwemmen doen we toch maar niet….We houden het bij vogels spotten aan de rand van het water, chillen onder eeuwenoude bomen en kijken naar de jongeren die zich vermaken met foot volleybal.

De Asado

En ook hier wordt de barbecue aangestoken, oftewel de asado. De hele dag door, overal op straat en met iedereen wordt er gebarbecued. Je ruikt het overal. Lekker hoor. De Paraguanen houden van veel en goed vlees. Naast het vlees, proeven we ook van een typisch kaasbroodje en voor mij als zoetekauw heel veel lekkere cakejes!

Tranquilo

Het motto is tranquilo, maar je merkt dat je toch ook snel moet kunnen schakelen als het weer verandert (heerlijk 30 graden, maar dan op eens een flinke regenbui die best lang kan duren en je plannen wijzigen) en dan het snelle onvoorspelbare verkeer. De afstanden zijn groot en we rijden wat af. We stoppen bij een mooi klein plaatsje Piribebuy waar we heerlijk in de jungle-achtige setting wandelen langs een waterstroom met diverse watervalletjes. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en je merkt dat hier de tijd een beetje heeft stilgestaan. Zodra je buiten het centrum komt, zie je de hutjes waarin ze leven. Ze proberen wel mee te komen. Zo hebben ze er in het dorpje een centraal koffiecafeetje dat ze gezellig hebben gemaakt met een neon lichtstreep en een paar leuke Engelse woorden. Verder spreken ze geen enkel woord Engels, maar toch ziet het er “flitsend” uit.

We eten er een heerlijk zelfgemaakt cakeje en wat roerei.

Ciudad del Este en Monday Falls

We rijden door naar Ciudad del Este, een bruisende handelsstad en wordt ook wel de supermarkt van Zuid-Amerika genoemd, omdat je hier belastingrij inkopen kunt doen. Ook hier zijn veel mooie watervallen, een overtreffende trap qua grootte en geluid, de Monday Falls.

En dan denk je dit is is gaaf, het kan nog groter en indrukwekkender… Daarover zo meer.

We rijden door naar ons nieuwe verblijf in Brazilië in Iguazu en passeren de Friendship Bridge tussen Paraguay & Brazilië. Wat een drukte en hectiek. En wederom de Latin-efficiency… Helaas is er in Brazilië geen internetverbinding meer voor ons (-tja, bij netwerkservice Claro hadden ze aangegeven dat ons abonnement ook daar zou werken, blijkt dat je dat toch nog moest laten omzetten, face to face-). Probleempje voor het verder afstemmen met de verhuurders op AirBnB die ons nog instructies zouden sturen, wachtwoorden en andere praktische zaken… De route hadden we vooraf een beetje bestudeerd en klaarblijkelijk ook begrepen, want we vinden het appartementje al snel. Gelukkig waren er ook nog vriendelijke mensen buiten in de tuin aan het BBQ-en die, na hun te hebben aangesproken met een goede glimlach en mijn eigen zelf-uitgevonden-gebarentaal, hun WIFI wel wilden delen met ons … En gastvrij als ze zijn, krijgen we ook nog een lekker stuk vlees aangeboden…

Iguazu Falls

Iguazu is het grootste watervallencomplex van Zuid-Amerika en behoort tot één van de zeven natuurwonderen van de wereld. En wauw wat zijn wij onder de indruk, het is niet in woorden en ook niet in beeld weer te geven. Voor mij is dit het mooiste stukje natuur wat ik tot nu toe heb gezien! De Iguazu watervallen vormen de natuurlijke grens tussen Argentinië en Brazilië. Er zijn meer dan 300 watervallen met een totale breedte van 2,7 kilometer. Het meest spectaculaire gedeelte is de “Garganta del Diablo”, oftewel Devil’s Throat. Vanaf hier storten liters water per seconde met gigantische kracht van wel 80 meter naar beneden. Foto’s kunnen het niet overbrengen. Echt niet!

Ons volgende verblijf bij de locals

Wij boeken een nieuw verblijf. De natuur ipv de stad trekt ons wel, dus we boeken iets (een beetje) off-track. Het is nog wel een hele rit terug en komen tegen de avond pas aan in het plaatsje Piribebuy. De zon begint al onder te gaan om 18:30 uur in Paraguay. We hebben geen straatnaam, alleen een punt op de kaart die roept: “doe je best en succes!”. Beetje off-track? We gaan over in allerlei zandweggetjes, stofwolken verzamelen zich rondom de auto, hier en daar wat locals die ons verbaast aankijken en nastaren en ondertussen dempt het licht… Het is moeilijk rijden over a-typische hobbels, diepe kuilen en voorwerpen op de weg. En volgens de Waze-app (type Google Maps) zouden we er toch al wel moeten zijn, maar zien toch echt geen huisje dat voldoet aan de beschrijvingen….

…Before we get lost in the jungle, we should, or…

We appen dat we het niet kunnen vinden. Sven vertrouwt het niet helemaal meer en stelt voor om te keren, zeker nu het verraderlijk donker wordt (er is daar 0-verlichting, dan krijg je een soort van zwart-voor-je-ogen-zien). Hij voelt de verantwoordelijkheid om iedereen veilig terug te krijgen. Maar ik ben nu echt wel een beetje eigenwijs (rammetje = drammertje) en wil nog even blijven zoeken; we zijn immers nu zo ver gekomen.

We beraden ons nog even en dan plots stopt er een vrouw (die we herkennen van de foto) op een scooter naast ons en gebaart dat we achter haar aan kunnen rijden. Na wat hobbelige en kris kras door de natuur komen we aan op een afgelegen terrein. We gaan een hek door en komen dan in een huisje van steen met een golfplaat erop. Ze wijst naar 3 bedden met een stapel matrassen erop zonder laken of deken en gaat er dan vandoor.

Oh jee!

Oh jee, waar zijn we beland. Ayse weet niet wat haar overkomt en wil in de auto slapen. Sven zoekt een plekje in de hangmat. Tja en ik doe een lange broek aan en mijn regenjas aan en ga op 1 van de matrassen liggen na een check op de matrassen.

Sven en Ayse komen uiteindelijk ook, dik ingepakt in kleding (en bewapend met DEET) tegen de muggen…

We voelen ons vies en hebben trek. We (of eigenlijk ik) hadden gedacht dat we hier wel een winkeltje zouden vinden, maar dat is er niet in de buurt.. Just wildlife en een paar locals. We fantaseren over de stelling: “Als we nu van alles hadden meegenomen dan…” Nou, dan hadden we zelfgemaakte pizza uit de steenoven buiten, of een kampvuur aan de stromende beek met vlees aan het spit hangen… Uiteindelijk wordt het een lange nacht met het geluid van een rommelende maag.

‘t Late avond bericht van Sven aan Zina, zegt het:

De Ochtend

In de ochtend worden we wakker met allerlei vogelgeluiden en stappen we gauw ons bed uit. De omgeving is prachtig, een beekje loopt er achter ons plekje en we zien allerlei verschillende soorten bomen, van palmboom tot you name it. We zien hoe de locals hier leven. Op de airb&b site stond dat er plek was voor 10 man. Ja er lagen 10 matrassen op elkaar gestapeld en een paar tenten. Een gootsteen met allerlei pannen eronder. Het water kwam uit een grote ton die buiten stond. We moeten er nu om lachen en zien hoe mooi het is, maar het is tegelijkertijd ook wel confronterend geweest.